Et cetera....

Μπηκαμε λοιπον και στο '11, αλλά τι έγινε; Μια απο τα ίδια μου φαίνονται! Λίγο απαισιόδοξο θα μου πείτε, μα νομίζω οτι η κατάσταση δε καλυτερεύει! Είχα καιρό να γράψω και το 'χα ανάγκη! Η θητεία μου στο Πανεπιστήμιο τελείωνει σιγά-σιγά και θα ξεκινήσει η στρατιωτική. Νομίζω μια αλλαγή περιβάλλονοντος θα κάνει καλό και απ' οτι ακούω δε θα περάσω και άσχημα! Το θέμα είναι τι κάνεις μετά(;) Βέβαια θα υπάρχει χρόνος για σκέψη.... Και όπως λέει και ο καθηγητής μου "Δεν υπάρχει νεκρός χρόνος, εκτός αν τον δημιουργήσεις" (Και γαμώ τις ατάκες;) Έχω όμως την εντύπωση πως ο "νεκρός χρόνος" του φανταρικού έχει ευεργετικές ιδιότητες! Κοινώς θα γίνει "αποσυμπίεση"! Αρκετά όμως μιλησά για το (κοντινό) μέλλον. Ήρθε η ώρα του παρελθόντος!!! Θα προσπαθήσω να συμπτήξω την εμπειρία 2,5 ετών του μεταπτυχιακού (που δε λέει να τελείωσει!?!). Αυτά λοιπόν που αποκόμισα ήταν κυρίως μια συνεχόμενη πίεση απο τα deadlines, που δεν είναι αρχικά κακό, αρκεί να γίνεσαι motivated! Όταν όμως δεν υπάρχει σωστή στρατηγική και οργάνωση και το πιο σημαντικό, πόροι (κοινώς αναλώσιμα), πως μπορείς να τα βγάλεις πέρα; Δύσκολα απ' οτι διαπίστωσα! Ξεκινάς με τη καλύτερη σου διάθεση και αρκετή ενέργεια, αλλά η ανταμοιβή δεν έρχεται (σχεδόν) ποτέ, είτε τη περιμένεις , είτε όχι!!!! Αρα αυτομάτως οι αντοχές σου φθίνουν και το κίνητρο λιγοστεύει! Περιμένεις τα αποτελέσματα σου να σε ανταμείψουν, αλλά η ευχαρίστηση δεν είναι η ίδια, κάτι δε πάει καλά (τι;) Η ζωή του εργαστηρίου, ξαφνικά, δε σε καλύπτει! Δε γνωρίζω αν είναι προνόμιο των ελληνικών εργαστηρίων ή αν συμβαίνει στο εξωτερικό. Δε θεωρώ σωστό να φέρω και άλλα άτομα σα παραδείγματα- σιγουρα όμως υπάρχουν- ούτε να μιλήσω για συγκεκριμένες καταστάσεις. Η γενική εικόνα (μου) περιέχει καθηγητές που σε απομυζούν σε κάθε σου δυνατότητα, μόνο κ μόνο για να βγει η "δουλεια" (βάλτε τόνο όπου σας ταιριάζει) και φοιτητές που προσπαθούν για το καλύτερο δυνατό. Σαφώς δε κάνω έτσι απλά ένα διαχωρισμό "εργατικός-φοιτητής", "εκμετελλευτής-καθηγητής"! Όσοι έχουν περάσει έστω και το στάδιο της πτυχιακής εργασίας, καταλαβαίνουν τι εννοώ, πάντα έρχεται η στιγμή που δε θα υπάρχει συνεννόηση... Το σημαντικό είναι να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις! 1ον: Αντοχές έχεις, είσαι νέος ακόμα, 2ον: μυαλό διαθέτεις (ή έτσι πιστεύεις;) για να λύσεις όλα τα προβλήματα και τους γρίφους του καθηγητή σου, άρα δεν έχεις δικαιολογία για να μη δουλέψεις! Το γεγονός ότι δεν έχεις υλικά, δεν πρέπει να σε απογοητεύει, ισα-ισα που πρέπει να γίνεις εφευρετικός, ασχέτως αν κάνεις 2πλάσιο ή 3πλάσιο χρόνο απο τον υπόλοιπο κόσμο! Όταν λοιπόν τα υπόλοιπα εργαστήρια στο πλανήτη έχουν 2-3 άτομα, τουλάχιστον που δουλεύουν σε ένα project, έδω κάπου γεννιέται η έννοια του Υπερ-Φοιτητή. Δεν υπάρχουν παρασκευαστές-τεχνικοί εργαστηρίων, οπότε ότι διάλυμα κ.ο.κ, πρέπει να περάσει από τα χεράκια σου. Για να μη τα πολυλογώ, αναλώνεσαι σταδιακά μέχρι να σε στραγγίξουν. Πολλοί απο σας θα πουν οτι είμαι τραγικός και υπερβολικός. Αν και μπορεί να έχετε δίκιο, σας χαιρετάω απο μακριά! Για δώσω μερικά στοιχεία- εικόνες απείρου κάλλους- έχουμε φτάσει στο σημείο να αποδεχόμαστε (φοιτητές και καθηγητές) την απονομή διδακτορικού τίτλου δίχως δημοσίευση, κάτι που παλαιότερα ήταν μη-αποδεκτό και αποτελούσε την εξαίρεση στο κανόνα. Δηλαδή, ο διδάκτωρ πλέον έχει ένα τίτλο που δε του χρησιμεύει σε τίποτα και δε του ανοίγει καμία πόρτα. Είναι απλά τραγικό αγαπητοί μου. Είσαι διδάκτωρ του τίποτα...Αφήστε που, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το διδακτορικό έχει την αστρονομική διάρκεια των 6-7 ετών, δίχως πληρωμή, ή αν υπάρχει αυτή είναι μόνο για 3-4 χρόνια το πολύ. Όσο για τα μεταπτυχιακά, σαφώς και δε πληρώνεσαι, κάτι που συμβαίνει παντού και πολλές φορές έχει και δίδακτρα. Βέβαια η διάρκεια παίζει σημαντικό ρόλο και σ'αυτή τη περίπτωση, που μπορεί να φτάσει 3-4 χρόνια. Μπαίνεις λοιπόν σε ένα φαύλο κύκλο. Με τη πάροδο των 3-4 χρόνων, ξαφνικά σταματά η χρηματοδότηση και το μόνο που σου μένει είναι το πείσμα να τελειώσεις αυτό που άρχισες. Σ'αυτό "πατάνε" οι καθηγητές και λένε "τώρα θα τελειώσεις..., σε κανα 6μηνο κ.ο.κ". Κάνεις υπομονή. Πόσο όμως;;; Επειδή αυτή η συζήτηση δεν έχει τέλος, περιμένω απόψεις...